De zware zwarte klok van het vervallen klooster weerklinkt nog eenmaal door toedoen van de striemende en ijzige wind. In de verte ligt een desolaat zwijgend dorp als een schaduw die zich verankerd op de zichtbare grenzen van de horizon.…
Aan de waterlijn hoest de zee schuimende golven op die met doen hunkeren naar de fluisterwoorden die je in mijn oor kon planten net voor het slapengaan, de auditieve kussen die mijn ziel geboden om eindelijk te rusten na een…
Mijn ogen klampen zich elke morgen vast aan de horizonlijn als vermoeide drenkelingen op zoek naar een reddingsboei in de gedaante van je gezicht en met zilt op de lippen herhaal ik bij iedere golfslag tevergeefs je naam. Met…
