Naarmate je dichterbij kwam bij het breken van de dag en de zon op het bord van de horizon zich etaleerde als een spiegelei, gooiden je smaragden ogen zich diep op het spinnenweb van mijn netvlies dat het krampachtig probeerde…
De woestijnwind schuurde langs je ongerepte huid en je haren leken vleugels uit te slaan in de agonie van de stervende vuurbol aan de horizon die weigerachtig afscheid van je schoonheid nam. In de sensualiteit van je stem beefde de…