Pheline

Pheline

Naarmate je dichterbij kwam bij het breken van de dag en

de zon op het bord van de horizon zich etaleerde als een

spiegelei, gooiden je smaragden ogen zich diep op het spinnenweb

van mijn netvlies dat het krampachtig probeerde vast te houden.

In een katachtige souplesse bewoog je in semi-zwevende stappen

naar me toe, het lukte me nog net tussen het drumgeluid van mijn

verhoogde hartslag om de schaduw te zien die behendig verstoppertje

speelde achter het kleurenpalet van je prachtige irissen.

 

De vrouw met negen levens keek me doortastend aan en achter de

knalrode lippen lag een bijna spinnende glimlach gehydrateerd

met een sarcasme dat verleidelijk als een verdedigingsmechanisme

voor de valstrikken van het leven in houding stond onder een

zee van haar en een gezicht van het mooiste Italiaanse marmer.

 

Even zwoel als je verschijning was de visuele liefdesdaad waarbij

onze zielen heel eventjes de handen vasthielden en je als een onheilspellende

kat in de nacht zachtjes verdween, waarbij iedere straatlantaarn

probeerde je schoonheid te vangen, maar het je schaduw was die langzaam

maar zeker verdween in nachtelijke anonimiteit, maar ik ben je nooit vergeten.

 

Foto: Pixabay rechtenvrij.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *