Terwijl ik de woorden aan het eten was van je knalrode lippen
daalde ik af in de draaikolk van je prachtige ogen in een spiraal
dat even duizelingwekkend was als de betoverende blik in je pupillen.
Op het ritme van je hartslag leerde je me ademhalen in de wereld
die jouw speeldecor was omdat jouw blik de atmosfeer stuurde
in de kamer, tussen schemering en de bloesem van de dag die
kleur gaf aan je gezicht en de schaduwen rondom je accentueerde.
Terwijl ik de sfeer opsnoof in de zaal waar je parfum de geur
van de gerijpte Bordeaux overwon, en in mijn wijnglas de storm
leek te ontwaken sinds de nanoseconde waarin ik je voor het eerst zag,
bewoog je door de kamer als de lotus die gracieus een plaats opeiste
op de rimpels van de rivier wanneer de zonsopgang schuw verscheen.
Onze ogen bedreven op afstand de liefde in een visuele omhelzing
waarbij de tijd leek te bevriezen en enkel wij genoten van de muziek.
Terwijl je vingertoppen op verkenning gingen langsheen de littekens
op mijn gezicht, overviel je stem me zachtjes als de smaak van ginseng
die mijn wildste harttochten revitaliseerde in de tijd van je versnelde hartslag.
In een magistraal spel raakten we elkaar aan en de lichten in mijn ziel
gingen een voor een aan in de plotse agonie van de vallende duisternis.
Mijn naam liet ik nestelen in je parfum en ik ontving de kus van je hart.
Sprookjes worden niet geschreven, soms vallen ze in hun plaats.
