Ik herinner me dat je oogschaduw me koelte gaf in de hitte
van mijn twijfels als zandstormen die je afwende met een faraonische
blik die de piramides in mijn hoofd deden beven van verwachtingen.
Je was de oase waar ik mijn vragen ten ruste kon leggen in de schaduw
van je woorden en de magie van je hypnotiserende glimlach kon legers
mobiliseren in mijn gedachten en in mijn verborgen dromen.
Ik herinner me, dat je paardenstaart uitdagend naast je gracieus lichaam
danste in een synchronisatie die weinig aan de verbeelding overliet als
de ouverture van een symfonie die ter plaatse vorm nam en waarvan
jij de dirigent was die mijn dromen kon vertalen in een requiem die
me naar adem deed happen in een ontroering die enkel jij kon teweegbrengen.
Ik herinner me, de speelse geheime boodschap in je ogen die mijn hart
deed tintelen omdat ik je taal sprak in een exotisch wulps dialect dat mijn
ziel streelde en mijn hart kon verwarmen in een koorts die enkel kon genezen
door je aanrakingen en je kussen die me gidsten naar het heiligdom van
van de ziel en je diepste verlangens, de extase van de emoties die dansten
op een tango van lust en genoegens die je alleen kon vinden als
passagier op het verlaten eindstation van onze onzichtbare verlossing.
Ik herinner me, altijd…
