In de zwoelte die sluimert in mijn poriën deed je, je intrede en
werd je onbetwistbare heerser van de kamer in een gratie welke
zich verankerde in mijn gezichtsgroeven als kussende ankers
die zich veilig voelen in een haven na de storm der eeuwen.
In de souplesse van je bewegingen liet je stilzwijgend verstaan
dat dit wel eens een moment kon zijn van psychische extase.
In je ogen lag de niet mis te verstane belofte van een zomer
heter dan de strelingen van de zon, elegantie droeg je naam
onder de Milanese Mediterrane drukte die een werd met je hartslag.
In de zwoelte van je taal leerde je me dansen op de intonatie van
een innerlijke rust die de geschiedenis omarmde van de gebouwen
die in jouw schaduw vielen als puzzelstukken van een fresco dat
zijn verhaal liet aanschouwen in de ruïnes van een wereld welke
zichzelf voorbijstak en vergat te ademen omdat het wel eens
liefde zou kunnen zijn onder de zegen van de vergeten goden.
In het aanschouwen van je verschijning nam je me mee naar
het parfum van je lichaam om me op de bloemen dampen
te laten vervoeren naar de dorpen in het verste van mijn gedachten.
Baie mooi poësie!
Bedankt!