Ik herinner me hoe je de fossielen vleermuizen in mijn binnenste
had veranderd door monarchvlinders die de boodschappers waren
van je ultieme schoonheid, de seconde waarop onze blikken elkaar
voor het eerst hadden gekruist als penseelvegen die kusten op de
canvas van ons leven en iedere porie in mijn huid tot leven kwam.
Jouw préséance was de audiëntie van mijn ziel bij je hart en ik
kon enkel je gedaante beitelen in mijn brein met indrukken die op
me stranden als een zwoel parfum om nooit meer te vertrekken.
Ik herinner me dat je het puzzelstukje was die me compleet kon maken
in de kracht van de ontmoeting en de bangelijke magie die onze
handen onzichtbaar had verbonden omdat zielen niet kiezen ze vinden
elkaar in het enigma van de kosmos en de magnetische drang van
lichamen die zichzelf willen vervolledigen in de eeuwenoude beloftes.
Jouw ogen waren de lichtbakens die ik herkende uit de donkerste
passages van mijn onderbewustzijn en je lach was de veerpont naar
een wereld waar me samen op de troon zaten van het land van de hoop.
Ik herinner me dat je woorden mijn gezicht streelden als een waterval die
rust bracht in mijn leven, als heilige wierrook die me beschermde tegen
de demonen die zich voeden met de angst en boosheid van andere mensen.
De nachten waarin we niet sliepen waren telkens een exodus naar de diepste
vezels van onze harten en het bindweefsel die we hadden tussen onze zielen.
Ik herinner me dat ik je eeuwig mis, en ik er alles aan doen om nog eenmaal
overgenomen te worden door je blik en je kussen, ik herinner me…
