In de duistere kracht van je ogen lag het geheim der begin der tijden,
hoe je bewoog was de verkenning naar de labyrint weg naar mijn hart
eenvoudig als je te zien ademhalen, streek je neer op mijn ziel om het
je thuis te maken met cementen kussen en gewelfde woorden die mijn
verhaal zouden ondersteunen , in de grootsheid van een mensenleven.
In je aanraking lag de magie die ruïnes uit een ver verleden naar de
oppervlakte dwong om ze zorgvuldig af te breken en te recycleren
in het liefdesspel die onze zielen liet dansen in het auditorium van
ons geweten en de adoptie van onze ontluikende jeugdige onschuld.
In de hallucinatie van het fonteinenspel waarin je woorden tergend traag
verdampten in de dauwdruppels op mijn ziel, die me wakker hielden, zag
ik de verhalen die door het conclaaf der wijzen legitimiteit kregen onder
de boog van de raven in het menhir altaar in het versteende woud.
In je ooghoek zag ik sagen geboren worden in de weerkaatsing van
het benevelende maanlicht terwijl de standbeelden langzaam tot leven
kwamen in de integratie van de ziel en de kronieken van de eeuwige tijd.
Terwijl ik vergat te ademen toen ik je sensualiteit tot me nam als een
gulzige dronkaard, kuste je mijn zorgen weg in de roestige nacht en
ik werd in je verhaal gezogen, zoals je, je neervlijde op de sofa van mijn bestaan.
Foto: Pixabay/rechtenvrij.
