Als een zonsondergang die weigert te sterven is de indruk die je
boetseerde in de nerven van mijn hart een gevoel die een uitweg zocht
naar mijn lippen om hen opdracht te geven om je te verzegelen
met kussen die dan een kans zouden krijgen om te proeven van
de souplesse in de sensualiteit van je gezicht en de contouren van
je lichaam die mijn hartritme in diastolische synchronisatie zou brengen.
Als de zonsopgang die beslist heeft om zich eeuwig te verankeren tussen
de wolken en de chaos der mensen die heerst in de vervuilde straten van
steden, bliksemden je ogen je naam in mijn ziel, passioneel brandmerk
welke als litteken jaren later nog sterker is dan ooit, als de zoete wijnsmaak
die ik plukte van je lippen in de goedkeurende hitte van de extatische zon.
In het hoog fluistergehalte van je naam zat de loper die elke deur kon
openen in mijn dromen en de kluis van mijn ziel, voor het eerst kwetsbaar.
Als de donkere nacht vertrok je als passagier op het station van mijn leven
naar de meest onbekende bestemming, de blind date met de epiloog
van je leven die je niet echt wou, maar kreeg, onverbiddelijk hard en rauw.
In de hardnekkigheid van je liefde herinner ik me de strelingen van je ziel
die me voor altijd wegblies in kippenvelmomenten en tranen van geluk,
je nalatenschap is er een van bloedletters die vuur vatten in mijn eenzame
nachten en je herinneringen zijn de witte duiven die me plaatsen in mijn
eigen duisternis, nu ik zwart ben, blijf jij het witte licht in mijn verhaal.
Gratias ago atque vale.
Foto: Publiek domein – rechtenvrij.
Wat prachtig!