Naarmate je dichterbij kwam bij het breken van de dag en
de zon op het bord van de horizon zich etaleerde als een
spiegelei, gooiden je smaragden ogen zich diep op het spinnenweb
van mijn netvlies dat het krampachtig probeerde vast te houden.
In een katachtige souplesse bewoog je in semi-zwevende stappen
naar me toe, het lukte me nog net tussen het drumgeluid van mijn
verhoogde hartslag om de schaduw te zien die behendig verstoppertje
speelde achter het kleurenpalet van je prachtige irissen.
De vrouw met negen levens keek me doortastend aan en achter de
knalrode lippen lag een bijna spinnende glimlach gehydrateerd
met een sarcasme dat verleidelijk als een verdedigingsmechanisme
voor de valstrikken van het leven in houding stond onder een
zee van haar en een gezicht van het mooiste Italiaanse marmer.
Even zwoel als je verschijning was de visuele liefdesdaad waarbij
onze zielen heel eventjes de handen vasthielden en je als een onheilspellende
kat in de nacht zachtjes verdween, waarbij iedere straatlantaarn
probeerde je schoonheid te vangen, maar het je schaduw was die langzaam
maar zeker verdween in nachtelijke anonimiteit, maar ik ben je nooit vergeten.
Foto: Pixabay rechtenvrij.
