Terwijl in de schuchterheid van de nacht de wereld op zijn bloedend
tandvlees zit, denk ik na over de vlinders in mijn buik die nu volgroeide
vleermuizen zijn die beuken op de ivoren poorten van mijn geweten.
Het is koud en kil in de schaduw van de kerktoren, de nacht observeert
met duizenden ogen om de zwakheden van de mensen te tellen op
het telraam van de kosmos en ik adem traag in de herinnering van jou.
De stuiptrekkingen die door de natte straten schaduwen werpen doen
me denken aan de reanimatie van de hoop in de verloskamer van je hart.
Denkbeeldig schrijf ik met mijn geest je naam op de donkere wolken en
voel ik bijna de schaduw van je silhouet vallen op mijn lichaam, de dag
dat je vertrok veranderde alles, de crepitaties van mijn seconden en uren
namen over als een onzichtbaar leger die mijn hart isoleerde in het verdriet
der chaotische poëten en de verzetsstrijders van de emotionele kracht.
Als een cape draag ik de nacht op mijn schouders, terwijl de herinneringen
aan je aanraking mijn hartkloppingen regelen op het ritme van de halve
maan die me niet laat vergeten dat je eens met mij zuurstof deelde.
Foto: rechtenvrij.
ik wou echt dat ik zo kon schrijven. al snap ik volgens mij ni helemaal hoe de site werkt.
groetjes sofie
Dank voor het compliment, de site heeft enkele technische probleempjes momenteel maar wordt aan gewerkt. Wat het schrijven betreft is dit puur instinctief, de woorden vloeien me voor de geest.