Achter een Venetiaans masker zag ik je ogen, mijn wereld.
Hoe met het knipperen van je donkere glanzende onbevreesde kijkers
de pracht van Versailles leek in je op te nemen in een majestueuze
gratie die mijn hart veroverde met de eerste schuchtere beweging
van je lichaam die je jurk uitdagend deed wapperen op een ritme
die enkel wij konden waarnemen in de extase van het fluistermoment.
Achter een Venetiaans masker probeerde je parfum te ontsnappen
langs je neusvleugels om te landen op knalrode volle lippen die de
oevers waren waarop mijn wildste gedachten averij liepen op de
zachtheid van je porseleinen gezicht die het masker deed verbleken
tot een schaduw van het uiterlijke behang van de wereld waarin wij dansten.
Achter een Venetiaans masker was je de cipier van je verzuchtingen en
de begrenzer van je eigen passies die de wereld durfden te trotseren
met een blik die je me toewierp als een degen gericht op mijn hart om
een duel aan te gaan die geen secondanten zou dulden en die levenslang
was in het encryptische moment van een zuivere emotie, het masker
diende niet meer te vallen, je ogen spraken de vrijstelling uit van onze liefde.
