Ari

Ari

De lagune beeft op het timbre van je stem omdat woorden uit het verleden

uit de hemel vallen aan mijn blote voeten die beschutting zoeken in haai

zandkorrels, de contouren van je ogen bespieden me in een dierlijke

hartstocht omdat sommige dingen straal helder zijn op de vooravond

van een storm die de dode herinneringen zal wegspoelen uit onze harten

om herboren te worden in een atol van extase en de weemoed der tropen.

Terwijl je haren wedijveren met de palmen die mijn gezicht verademing

even en je stem je lettergrepen laten exploderen als dauwdruppels op

mijn met zonlicht gevulde poriën, jij bent er en er is rust in mijn ziel.

 

In de sensualiteit van je bewegingen weent de oceaan voor de verloren

tijd, jij die me leerde dat engelen nooit sterven, kijkt me aan met een

schroeiende blik die de permafrost rond mijn hart doet smelten, en in

de simpelheid van je aanwezigheid vertrouw ik op je omdat mijn ziel

behoefte heeft aan een rilling die door merg en been gaat van mijn

bestaan, je handen zijn mijn hoofdkussen zacht als engelenveren en het

licht in je ogen is het lokaas waar ik me gewillig wil in laten vangen.

De ademhaling van het land versmelt met de zuchten van de oceaan,

ik hoef vanaf nu mijn ogen niet meer te sluiten om weg te dromen.

 

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *