Het geluid van je voetstappen beheersen nu nog bijna een
halve eeuw later mijn gedachten gangen daar waar mijn ziel
aan het zoeken is naar het nut van de tijdloze dagen en de
getormenteerde nachten waar je beeltenis over me waakt
als de satijnen sjaal die me wil behoeden van onheil terwijl
ik voel hoe je me bijna net aanraakt over de grens van de dood
heen, ergens in de donkere kamer lichten je ogen op in de
lift die op een neer gaat tussen het wakker zijn en de diepe
bijna pijnloze slaap, de grens is meer dan een wachtpost en
bewakers, het is een plaats waar we soms elkaar zien en voelen
kijkend door ontastbaar glas, gescheiden van gouden prikkeldraad.
De toneelvoorstelling overdag valt in het niets bij de gewaarwording
van de immense leegte die zich afspeelt in het spel der schaduwen,
de herinneringen die wedijveren voor de eerste rol in een spel
gedirigeerd door klokken en zandlopers omdat leeftijd een dwangbuis
is die faalt in de Himalaya regionen van de ziel, ik heb en zal altijd van
je houden is mijn narcotica waar zelfs Thanatos niets aan zal kunnen
veranderen, een zien we elkaar weer, als is het dan maar over mijn lijk.
Foto: Pixabay rechtenvrij.
