In de leemte van mijn verloren dagen
lijk jij onzichtbaar over mij te waken
als een kloppend hart dat kalm maar
zelfzeker, de golven van een andere
wereld een bestaan geeft.
Kilometers liggen tussen ons,
als een desolaat strand tussen
twee golfbrekers en elk zijn we een
groene reus die de golven van
ongeloof splijt, maar we zijn
bij elkaar zoals de korrels in
een oneindige mentale zandloper.
Nu al voel ik je hete adem die een
kristallen dauwlaag achterlaat op
het broze omhulsel van mijn hart.
Aquatische rust zorgt ervoor dat
afstand en tijd weggespoeld wordt
in de kennis dat geluk heet.
