Op de ruggengraat van de emotie dansen je woorden
gracieus als zwarte zwanen rond de fontein van
mijn vermoeide zintuigen.
In je gevoel bruist het elixir van de verloren dromen,
de warmtenevel die zich nestelt op mijn brein maar
die nalaat te verdampen in de dauw van de ontgoochelende morgen.
In een archeologische verbazing laat ik je woorden tot me toekomen
als parels die hun schelp afschudden in onbeschaamd verlangen.
De bevestiging van een zielssymbiose is overweldigend in de honingzoete
rust van je diepste verlangens die oprukken, in een eeuwig duel
tussen de lach van het ongeloof en de traan van de pijn.
Vreemd dat ik alleen je woorden lijk te horen over de streling
van de ruisende zee, in een hartslag poging om te worden
opgevangen in de mensen draaikolk van vandaag en morgen.
In ultieme dankbaarheid luister ik naar je gesublimeerde boodschap,
sprankje hoop uit verdoken illusies in afstand en tijd.
In individuele hoogmoed, beveel ik de golven mooie verhalen te schrijven
voor jou.
