Wanneer men woorden breekt tot hartsplinters stijgt
een aroma op die de ziel zachtjes in fluwelenslaap wiegt
en het hart defibrilleert in algoritmes die peddelen tussen
extase en pijn, omdat letters de heling bevatten die onze
zintuiglijke gedachten netjes op een rij laten marcheren
op het ritme van onze diepste dromen en verborgen wensen.
Wanneer men een melodie breekt, ontsnappen de noten
een voor een als geoefende Houdini’s naar onze hersenen
omdat ook het brein het recht heeft om heel eventjes uit te
breken aan de dressuur van de grijze routineuze mensen,
muziek is niet meer dan de doopvont van herinneringen
die we compartimenteren in de koelkamers van ons hart.
Wanneer men afscheid neemt, geven we een vrijgeleide
aan een deel van onze ziel die nu als boekanier zich
verstopt in de twinkelschaduwen in onze hartslag,
pijnlijk penitentiair verlof van emoties die ontembaar waren
in de onvermijdelijkheid die men treft op de veldslag
der gebroken harten en de kussen uit het verleden.
Wanneer men het niet verwacht komt de eenzaamheid
van een ziel die een landloper wordt in de trieste
stegen der jaren met ontelbare namen en gezichten
en spijt die stroomt in de bloedrivieren van je geest.
Wanneer ik terugkijk mis ik je nog meer.
Afbeelding: met dank aan Jan-Robert Vanderaa
