Imperfectum

Imperfectum

Wanneer men woorden breekt tot hartsplinters stijgt

een aroma op die de ziel zachtjes in fluwelenslaap wiegt

en het hart defibrilleert in algoritmes die peddelen tussen

extase en pijn, omdat letters de heling bevatten die onze

zintuiglijke gedachten netjes op een rij laten marcheren

op het ritme van onze diepste dromen en verborgen wensen.

 

Wanneer men een melodie breekt, ontsnappen de noten

een voor een als geoefende Houdini’s naar onze hersenen

omdat ook het brein het recht heeft om heel eventjes uit te

breken aan de dressuur van de grijze routineuze mensen,

muziek is niet meer dan de doopvont van herinneringen

die we compartimenteren in de koelkamers van ons hart.

 

Wanneer men afscheid neemt, geven we een vrijgeleide

aan een deel van onze ziel die nu als boekanier zich

verstopt in de twinkelschaduwen in onze hartslag,

pijnlijk penitentiair verlof van emoties die ontembaar waren

in de onvermijdelijkheid die men treft op de veldslag

der gebroken harten en de kussen uit het verleden.

 

Wanneer men het niet verwacht komt de eenzaamheid

van een ziel die een landloper wordt in de trieste

stegen der jaren met ontelbare namen en gezichten

en spijt die stroomt in de bloedrivieren van je geest.

Wanneer ik terugkijk mis ik je nog meer.

 

Afbeelding: met dank aan Jan-Robert Vanderaa

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *