In de huivering van de brekende nacht zag ik voor het eerst de satijnen
ogen die zonder probleem zich een weg perforeerden naar mijn
gespalkte ziel om er te landen in de verzuchtingen van mijn identiteit.
Je blik sloeg ter pletter op mijn zintuigen en ik voelde terzelfdertijd warm
en koud aan in de absolutie van je aanwezigheid was ik de schaduw
die eerbiedig plaats gaf aan de stralen van de vuurbol die telkens weer
werd geboren op de horizon van mijn solitaire dagen en slepende dagen.
Op de bodem van een kristallen alcoholgeparfumeerd glas zag ik de
weerspiegeling van je zandloper lichaam welke ik vanaf dan inademde
als zuurstof die in mijn bloedbaan me kon revitaliseren zoals de woeste
rivier die buiten zijn oevers blijft treden omdat het riet aan de waterkant
de kracht symboliseert van een verhaal, geen mensenletters, maar gevoelens
die kloppend in de keel en drummend in de hartkamers zorgen dat de mens
wordt wie hij is, onze eerste kus was de matrimoniale eed die onze zielen zou
binden sinds het begin der eeuwen tot aan het allerlaatste glimlachende afscheid.
Foto: copyright Valentine met vriendelijke toestemming voor Thalmaray.be
