Terwijl de ochtendnevels dansen op de vochtigheid van het mystieke land
verscheen je als de dochter van de dauwdruppels die langzaam verdampten
op een achtergrond van jadegroen en het woud die eerbiedig stilte hield
wachtend op de eerste zonnestralen die je huid zouden strelen in een amicale
aai, de geruststelling van de continuïteit van de hemelen en de geboortegrond
der mensen, een eenzame uil hield de wacht in een half neergebliksemde eik
en onze ogen vonden elkaar in de ochtendvorst van de aanbrekende dag.
De woudgeluiden begonnen traag de tijd tot stilstand te dwingen als
miljoenen hartslagen die zich manifesteerden in je ranke halsslagader.
Je haren kwamen tot leven op een kleine bries die je eventjes plukte uit
het rijke korenveld van je gedachten, het was me niet onopgemerkt
hoe je met elegante passen dichter bij me kwam in de celebratie van het moment.
Mijn ogen bewandeleden als verdwaalde gidsen je prachtig lichaam die
vorm nam in mijn visuele canvas, in de je pretoogjes leken kometen te manoeuvreren
in de nevelwolken tussen de lust en een fossiel ontwakend eeuwenoud verlangen.
In de fluisterzone van je knalrode lippen maakten woorden en beloftes zich klaar
Om op te stijgen als vuurvliegjes die meedogenloos mijn zintuigelijk hart aanvielen,
Je parfum was de mist van Avalon die zich nestelde in iedere cel van mijn lichaam.
Het besef van de eenheid oversteeg alle indrukken die ten beurt vielen van een
koppel dat sinds de piramiden van Cheops op zoek waren naar elkaar, in de schaduw
van de tijd en de zandloperdagen die nu eindelijk werkloos werden in de petrischaal
van onze levens, het avontuur was de hergeboorte van twee gehavende zielen.
Ik heb nooit gestopt van je te houden sinds die dag.
Foto: Pixabay rechtenvrij.
