Muze

Muze

In de vertwijfeling van je gouden stem voel ik de kracht van de

bamboe die dankzij de zegen der wijzen onbegrensde kracht kan

gevangenhouden, zoals de pijn die wordt verbeten op je ziel in een

onzichtbaar litteken dat nu deel uitmaakt van je onblusbare charme.

Terwijl je spreekt tegen de wereld, hoor ik nog steeds fluisterwoorden

gedragen door de zwoelte van de moesson zoals een warme wind

die in duizenden stukken breekt wanneer de regen inbeukt op de tijd.

 

In de zekerheid van mijn herinnering rust je hand nog op mijn schouder,

een simpel gebaar die de kracht der monniken heeft ontnomen, tijdloze

geste die de gebeden anticipeerde van gisteren, vandaag en morgen.

Bij iedere geur van een kaars zie ik je nog knielen in de eeuwenoude

tempel waar we voor een kosmische rechtbank elkaar trouw zweerden

in het lied die je nu nog zingt en ’s nachts me meeneemt naar een tijd waar

alle golven azuur waren en iedere wolk een ongebruikt palet in mijn geest.

 

In de lelijkheid van de realiteit dwalen mijn gedachten als kruisvaarders

af naar de jaren toen de dingen simpel leken in de gruwelijkheid van het lot.

Met mijn stilte, roep ik je nog steeds aan, in een gecodeerde kreet naar de

warmte van je huid, het licht in je ogen, de kalmte van je aanwezigheid,

tijd is slechts een illusie, emoties zijn de amandelsnoep van een geketend leven.

In de eenzaamheid van mijn creaties, ben je de muze die meekijkt over mijn

schouders terwijl ik nog eens je hyacintenparfum onbeschaamd tot me neem.

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *