Je woorden zijn de streling van het Oosten die mijn huid aanraakt zoals
de regendruppel die zachtjes blijft landen op de zijdewand van de lotus.
Met halve fluisterwoorden lijkt je onzichtbaar door mijn haren te aaien
in halve beloftes en versneden bekentenissen die mijn hart doet openbloeien
als de wilde orchidee die houvast zoekt in de woelige stormachtige wereld.
Je blik is de landingsbaan die me blijft navigeren tussen hart en brein,
vastberaden als de kolibrie die nooit opgeeft kijk je me aan in een zweem
van zwoelte en verlangen, de maan kan het niet helpen de zon lief
te hebben, de golven sterven elke dag op de stranden in opperste geluk.
In je gezicht lijk ik namen te herkennen die me ’s nachts in mijn dromen
bezoeken, ik lijk je te kennen sinds het begin der eeuwen, het bloed
dat ik hoor pompen in je hart lijkt hetzelfde te zijn als het mijne, met
een blik hoor en begrijp ik je taal, en jij ontrafelt als een spinster mijn
stilzwijgen welke al die tijd in een doosje zat van vrees en angst.
Houden van voelde nog nooit zo natuurlijk aan, je vertaalt in je
stem die vreemde mysterieuze taal die ik half begrijp, maar je
aanraking is voldoende, de vrijgeleide naar rust en innerlijk geluk.
De souplesse van je lichaam is de trofee van mijn leven, het einde
van mijn ego en de geboorte van emoties waarvan ik het bestaan
niet kende, nu is er enkel nog de laatste wens om elke dag je hart
te horen vibreren en mijn ziel te delen in de schoot van je bestaan.
Het terug voelen van dat wat verliefdheid is, was altijd de droom
van mijn ultiem verlangen, ik heb en zal altijd van je houden.
