Terwijl de avond in een roosgeel achtergrond valt op een met maanstralen geglazuurd
strand kijk je me doordringend aan op een manier die enkel de schaduwmeesters
kunnen beheersen, in jouw zit de kracht van de tijd, de gesavoureerde wijsheid van
het verleden en de chambrering van de dagen die nog moeten geschreven worden.
Je ademhaling is niet alleen zichtbaar het is het ritme die mijn hart volgt vanaf
de dag wanneer ik je voor het eerst zag op de zandvlaktes die de liefde bedrijven met de golven.
In je mysterieuze ogen die half verscholen achter je satijnen wimpergordijnen me
aankijken had ik niet kunnen verhopen dat mijn toekomst zou liggen in je fluwelen
handen die gids spelen over de talloze stappen die we nalaten aan de oeverlijn als
forensisch bewijs dat liefde nog kan aanspoelen in de meest onverwachte zuchten.
De versmelting van onze blikken is het manifest van onze vrijheid, de ademhaling
die leven geeft aan de meest verborgen dromen die we decoderen door elke
seconde te genieten van de meltdown van onze zielen in de kus der kussen.
Onze schaduwen tekenen zich voor ons uit en we weten nu dat in de donkere kanten
van deze zontekeningen er onuitputtelijk licht zit verscholen klaar om door ons te
worden ontdekt in de eenvoud der dingen, omdat houden van een mathematische
oefening is, welke eigenlijk overbodig is wanneer ogen praten, zielen zich delen
en lichamen uit zichzelf treden om een verhaal te ventileren welke kleeft op
onze zielen, als de verliefde dauwdruppels op onze herenigde kloppende harten.
