Pleister op de ziel

Pleister op de ziel

Pleister op de ziel

 

Op het diastolisch zwaar ritme van mijn ademhaling

fluister ik in een oorverdovende stilte woorden die als

nachtvlinders rollen over mijn gehavende lippen op zoek

naar de waarheid van morgen.

 

Er zijn degenen die zich verplaatsen in de schaduwen.

De kennis der tijden is een behendigheidsoefening

om te manoeuvreren tussen de pilaren van de wijsheid

en de sublieme krankzinnigheid der dagen.

 

Afstand nemen is de abdicatie van de tijd, ultieme overwinning

op de sublimerende bakens van tijd en geometrie.

Het belang van de enkeling is onderhevig aan het lot van de velen.

In de inoculatie van de zelfkennis ligt de therapie om durven heen

te gaan, daar waar niemand kan volgen, een land van bescherming

waar sommigen van ons als Celestijnse wachters waken.

 

Een onzichtbare hand die je op de schouder voelt, een half

begrepen woord in de wind, een zucht in het geruis van de golven

zal je vertellen dat infiniteit bestaat in de puurheid van gedachten.

 

In de schaduwen heerst niet de duisternis, er regeert de waakzaamheid

van hen die de doos van Pandora hebben geopend, en nu beschermend

toezien in de sluier van de onrustige nacht.

Mysteries hebben een cardiaal bestaansrecht

als pleister op de ziel.

 

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *