Pleister op de ziel
Op het diastolisch zwaar ritme van mijn ademhaling
fluister ik in een oorverdovende stilte woorden die als
nachtvlinders rollen over mijn gehavende lippen op zoek
naar de waarheid van morgen.
Er zijn degenen die zich verplaatsen in de schaduwen.
De kennis der tijden is een behendigheidsoefening
om te manoeuvreren tussen de pilaren van de wijsheid
en de sublieme krankzinnigheid der dagen.
Afstand nemen is de abdicatie van de tijd, ultieme overwinning
op de sublimerende bakens van tijd en geometrie.
Het belang van de enkeling is onderhevig aan het lot van de velen.
In de inoculatie van de zelfkennis ligt de therapie om durven heen
te gaan, daar waar niemand kan volgen, een land van bescherming
waar sommigen van ons als Celestijnse wachters waken.
Een onzichtbare hand die je op de schouder voelt, een half
begrepen woord in de wind, een zucht in het geruis van de golven
zal je vertellen dat infiniteit bestaat in de puurheid van gedachten.
In de schaduwen heerst niet de duisternis, er regeert de waakzaamheid
van hen die de doos van Pandora hebben geopend, en nu beschermend
toezien in de sluier van de onrustige nacht.
Mysteries hebben een cardiaal bestaansrecht
als pleister op de ziel.
