Tijdspiegel
Ergens in de extase van de morgen
bewaakt er een kind de golfbrekers
van de laatste verwachting.
Aan de voet van het hemelgordijn
roept het mensje het verleden op
en tot mijn verbazing zie ik door de
troosteloze ogen van het kind.
Nu weet ik weer hoe je lach het strand
kleur schonk en de nacht ontmoedigde.
Met het instinct van een fantast,
vraag ik mij af of we ooit nog samen
een gerestaureerde horizon tegemoet
gaan lopen.
Door de ogen van het kind,
is de tijd gevangen voor altijd, met
een sensueel aroma dat zich nestelt
in mijn kostbare mijmeringen.
