Vergeet me niet

Vergeet me niet

 

In tranenkaligrafie schreef je ‘vergeet me niet’ in je ogen

die me aankeken als een nevel die voor altijd mijn hart

zou balsemen met gevoelens die de onsterfelijkheid

van het moment wou garanderen in de piramide van

mijn eeuwig brandende ziel, als een hoge priesteres die

de sleutelbos had die mij kon bevrijden uit mijn angstkerker.

 

‘Vergeet me niet’, las ik je lichaamsbewegingen die de meest

sensuele dans evenaarde met de intoxicatie van je contouren

dat me liet drijven op het ritme van de jasmijnen sensualiteit.

Je lichaam schreef crescendo muziek die mijn ego bleef strelen

met een fluwelen handschoen en ik onbeschaamd je huid kon

inademen als een narcotica die mij totaal afhankelijk zou maken

aan de herinnering van jou, vergeten, hoe zou ik het kunnen?

 

‘Vergeet me niet’, fluisterde je terwijl de woorden op mijn

trommelvlies een echo vonden die tot vandaag hoorbaar is

in de wandelgangen van mijn donkere en eenzame ziel.

Het trillen van je lippen toen staat op mijn netvlies gegrift

op de seismograaf van mijn innerlijke weefsels, onze liefde

is voor eeuwig verweven in mijn dromen en gedachten.

 

‘Vergeet me niet’, zei je, terwijl ik nu de herinnering probeer

op te halen voor mijn ogen als een oud perkament waarop ik

mijn mooiste verhaal beschreef met Oosterse woorden die

bloeiden als wilde orchideeën, de vlam van de kaars

naast mij warmt me op net zoals je deed met je lichaam

Er is enkel de hoop dat jij nog aan me denkt, omdat het woord

vergeten niet bestaat in je taal dat uitgevonden werd om je

te beschrijven in de  goddelijke sensualiteit van je wezen.

Met mijn laatste adem zal ik je koesteren in een laatste

omhelzing en zelfs als mijn vuur sterft zal ik je niet vergeten.

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *