Vervaldatum op liefde

Vervaldatum op liefde

De tatoeage in Hangul op mijn schouder blijft branden telkens ik

je naam en je gezicht voor uit mijn herinneringen haal, als mecenas van

de pijn, vertoef ik nog steeds in de aroma van je lach, hoor ik nog steeds

het lied van je dagen, je blijft de Samaritaan van mijn ongeboren dromen.

Ik proef nog steeds de zilte smaak in je afscheidstranen, de sublimatie van

een onuitgesproken beslissing die onze zielen zou versplinteren

onder de magnitude van twee continenten, de tegenpolen die

elkaar eeuwig liefhebben op de tektonische dansvloer van de wereld.

 

De regen beukt nog steeds in op mijn gezicht in een verre stad, maar ik

wandel in gedachten nog steeds naast je naar de pagode van de innerlijke

wijsheid, onze handen verstrengeld in een Gordiaanse knoop, het ritme

van onze harten als Chinese nachtegalen, synchroon, onze woorden breekbare

bootjes op een spraakwaterval in twee talen die we versmolten tot het

dialect van het land lichaam en de horizon van het verdampende lot.

 

Ik mis je als een fantoompijn van mijn innerlijke ziel, de ademnood van

een drenkeling in een draaikolk van monotone onverschilligheid.

In de duistere hoeken van mijn ziel, ben je nog steeds mijn vuurtoren

die me durft te herinneren aan reddingsboeien die onverwacht in mijn

leven kwamen, glamoureus als je verschijning, breekbaar als het gips

die nog steeds hangt rond mijn mozaïek gebroken hart.

Er is geen vervaldatum op liefde.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *