Deze oude zwerver haat de dagen van vandaag bij ieder geeuw die hem
overvalt in de weemoed van de avond omdat zijn zandloper is blijven
steken toen hij samen met haar de zonsondergangen telde in de minuterie
van zijn hart en haar leven voelbaar was in haar pols die hij omklemde tot
de geboorte van een nieuwe dag omdat elke seconde kostbaar was.
Deze oude zwerver kijkt met ledige ogen naar haar foto terwijl zijn gedachten
nog eenmaal haar lichaam strelen in de graftombe van de tijd en de nevels
van gisteren die een testament zijn op een onafgewerkt perkament.
Wijsheid komt met de jaren is de gezegde, maar hij kreeg die van haar
sinds de eerste kus, de kennis dat kruispuntmomenten je leven bepalen
en zich uitstrekken over tijd, plaats en ruimte, de dagen waren nooit
meer dezelfde, en het hart van de zwerver werd grauw en kil, in de
wachtkamer van zijn leven, spendeert hij iedere traan aan haar omdat
soms ook engelen asiel aanvragen aan de poorten van de hel, omdat
niets zwart en wit is, de tatoeage in zijn hart prikkelt nog steeds zoals
de herinnering aan zijn soulmate die hij mist op de uitvaart van elke dag.
De oude zwerver weet zaken die vandaag niet meer begrepen worden en
verdwaald in de vreemde taal die ze samen spraken, de kracht van een
hart op de dool zijn de herinneringen die hier en daar de tranen der engelen
konden opvangen omdat er niets sneller is dan het hart dat drinkt van de liefde.
Als ontheemde in een land dat er vandaag volledig anders uitziet is de oude
man gelukkig met wat eens was, de landloper van het hart is onmetelijk rijk.
Foto: Pixabay rechtenvrij.
