Aan de abysm van mijn ziel, bodemloos als het verdriet van de wereld
sta jij te kijken naar de leegte die ook in je hart insloeg als een meteoor
die de hemel deed splijten tussen spijt en dankbaarheid van het moment.
Je raafzwarte haren slaan door de wind in je perfect gezicht in een poging
om de gebroken blik in je ogen te helen door de medicatie van de tijd.
Aan de andere zijde van de planeet beweeg ik me verder als een smaak
die nog aan je lippen hangt, een parfum die zich niet laat wegwassen
door de moessonregens van gisteren en vandaag, de leegte in mijn hart
pleisterde ik met de herinnering van je aanrakingen en de zilte smaak
van je tranen die op mijn naakte lichaam vielen de dag dat we afscheid namen.
Aan de abysm van het draaglijke leven we onze weg gescheiden door afstand
en tijd, omdat verkeerde beslissingen irreversibel zijn in de onmacht van een leven.
Gesust door de kennis dat je weet dat ik nog steeds ja naam inadem als mijn zuurstof
en dat jij in de tempel van je ziel weet dat we elkaar zullen weerzien ooit eens,
bewegen we ons op muziek die we transcenderend samen schreven met woorden
in twee verschillende talen, omdat we de kracht van onze herinnering verzegelden
met de puurheid der goden en het poëtisch geduld van de gevallen engelen.
Houden van is tijdloos.
