Afscheid

Afscheid

Op de horizon van mijn moeilijkste astmatische zuchten

liggen de verbrijzelde illusies van mijn verdampte jaren.

Vermoeide ogen volgen de witte rook van de uitgeblazen kaars

welke uitdagend als een residu de kamer inneemt in

een oorverdovende, hijgende, gedempte ademhaling.

 

Herinneringen zijn entiteiten die opspringen als het

knetteren van het haardvuur, een diorama van gezichten,

een obsessieve verzameling van namen en beelden

die zich nog stuiptrekkend afspelen voor mijn verdoofde geest.

 

Zonder spijt in mijn ziel schrijf ik daarom het laatste hoofdstuk,

mijn herinneringen zijn het monnikenperkament die ontvangst

nemen van liefkozingen die de nacht naar de kroon staken,

woorden die als ridders de lichamen bereden van prinsessen

en edelvrouwen in een toernooi die de tijd in vraag stelde.

In de mantel der stilte zal ik waardig mijn afscheid dragen.

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *