De rivier beefde zachtjes in extase toen je stond te dansen op de oever,
je zwarte stiletto’s zweefden korrelig op het hete zilveren brandend zand
en je lichaam was de uitdaging die de oase was in de woestijn van mijn leven.
Je silhouet was een symfonisch orkest die mij dirigeerde naar de toppen van
geluk, waar het uitzicht op je persoon in je gouden-zwart pak adembenemend
was als de adelaar die zijn limiet bereikte aan de hemelpoorten van de zon.
De jungle reageerde met de tonen van je hartslag welke de jeugdigheid van
de hitte en de koelte van het water destilleerde tot een mistregen die onze
gezichten streelden in een watermist die ons prikkelde om onze ogen nog meer
te laten versmelten in de levensmagie van het uniekste en langste moment.
Je glimlach droeg de dag zoals het strand de miljoenen zandkorrels draagt die
garant stonden voor de mooie gedachten die elke seconde geboren werden
in je brein en die deze projecteerde in de onmetelijke schoonheid van je ogen.
De berg wierp een schaduw op onze lichamen om ons een koele mantel te
geven op onze schouders, die de naaktheid van onze gedachten subtiel
censureerden om te rijpen in onze fantasie en de vurige wensen die een voor
een vanaf je knalrode lippen doken naar de dieptes van onze exotische zielen.
Het moment werd gegrift met de pen van een poëet in onze harten en onze
herinnering omdat af en toe ook de ziel een selfie neemt van het opperste geluk.
Afbeelding: https://www.desktopnexus.com/ – rechtenvrij.
