Anubia

Anubia

Je wimpers waren kleine engelvleugels die de duivel in zijn slaap

beroofden van zijn tranen, je explosieve woorden lieten de vestingen

van de donkere prins kantellen en beven over de abyss van zijn ziel.

Je vliegensvlugge vingers waren de windstreken die de lotussen het

bevel gaven om de argwaan der duisternis te vangen in het aroma

van de extase die je uitstraalde in elke vezel van je Nephilim-lichaam.

 

Je beloftes ontfutselden het verkoopcontract van Lucifer’s ziel

en in de wildheid van je passionele kussen veroverde je een

plaats in de hemelen, waar tijd irrelevant was, en verhalen nooit

een einde kenden, de gezegende arena waar bloed het zand niet

kon kleuren, alleen maar voeden met de emoties van de liefde.

 

Je ogen schoten hels vuur wanneer onze lichamen elkaar verkenden

in de aarzeling van de absolutie en in de tuin van Eden welke ons

omarmde met de vergevenheid der dwazen en het geluk der durvers.

Mijn ziel aan jou verkopen, was gewoon mijn innerlijkheid op vakantie

sturen naar een oase die al die jaren mijn onbekende thuis was.

De harp en de drietand liggen nu samen op het zwarte satijnen bed,

er is geen goed noch kwaad, alleen maar de drang naar absolute eenheid.

 

Foto: Gaston Roulstone@g1production

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *