Terwijl de schaduwen vallen lijk ik eindeloos je naam te herhalen als een
schuldvraag die de dominatrice is van mijn hijgen en zwijgen, als een zucht
die mijn lichaam doet beven op zijn grondvesten, ergens in de nacht zoekend
naar een gefluister welke mij kan vergeven toen ik afscheid van je nam
aan de voet van het vliegtuig die me zou wegbrengen van ons leven.
De tegenstanders van onze liefdes lijken zich te verstoppen in de nissen
van historische gebouwen en de kasseien van de eeuwenoude stad waar
ik telkens naar toekom, aangetrokken als een gedoemde vuurvlieg naar
de vlam van je verhaal, welke ook mijn levensdraad had kunnen zijn.
Ergens daagt het licht in je ogen de sterren uit, terwijl je waarschijnlijk
onder een bewolkte hemel denkt aan het moment dat we beiden nu
verafschuwen, jij was en bent mijn redding, mijn zielsgeliefde, die ik
liet ontglippen als de meest prachtige orchidee die de dauwdruppels
van de roestige morgen laat vallen op de grond waaruit enkel spijt groeit.
Afstand, tijd, ras, continent zijn de domino’s die ik tevergeefs probeer
terug te stapelen, en ondanks alles delen wij samen een landingsbaan
van onze zielen waar onze vluchtroute een annulatie kende maar
geen uitwissing, ik zou zo een ticket terug in mijn handen nemen.
Foto: Pixabay – rechtenvrij.
