De duisternis van de nacht leverde het perfecte pigment voor
de kanten sluier die je ogen verborgen hielden in de sarcofaag
van je schoonheid, en knipperend als de sterren werd je gezegend
door zilveren maanlicht die je vergezelde in je visuele ontdekkingsreis.
In een abyssaal verlangen probeerde ik je gezicht te verkennen in de
kennis dat je oppermachtig was als een prinses van de nacht, regentes
van het verlangen en kroonvorstin van de meest inclusieve geheimen
die zich verhulden als vleermuizen die hopeloos de maan wouden aanraken.
Het doorbreken van het ochtendlicht was de profetie die een waarschuwing
liet schuiven over de natte kasseien in de meeste desolate steegjes van de
stad en mijn hart, onder de straatlantaarn die zwijgverbod had gekregen
liet je, je silhouet dansen in een schaduwspel die mijn ogen zou gebruiken
als een podium van lust en verlangen omdat de mens meer is dan bloed en
vlees, jij als geen ander kon de instincten van het hart aanroepen in breekbare
stilte omdat je de krachten van de nacht beheerste en de wolven van het leven
je gehoorzaamden in parentale trouw, aan je zijde staan was en is een, al is het
ook maar in verloren en gekwetste gedachten, een privilege van het nocturne rijk.
Foto: Pixabay – rechtenvrij.
