Angel

Angel

In de anomalie van de tijd ben je ontsnapt uit de nevelwereld om

me op te zoeken in het labyrint van mijn monotone dagen die traag

bewegen als de verroeste wijzers van een eeuwen oude klok.

In een koppige arrogantie van een ontsnapte engel zie ik nu nog

aderlijk bloed op je satijnen zwarte vleugels, als goddelijk litteken

van toen je me met je laatste ademhaling de kus gaf die mijn geest

heeft gevangen gehouden in al die jaren sinds je stierf op kil beton.

 

In mijn ongeloof kijk ik je aan terwijl je naar me toestapt terwijl je

parfum onbeschaamd mijn neusvleugels streelt en ik lijk te ontwaken

uit mijn trance, in een blik vertel ik je dat ik ontelbare keren je

aanwezigheid heb gevoeld, als een onzichtbare hand op mijn schouder

als een fluwelen kus die ’s nachts mijn tranen verzamelde, jaren

geleden ging je heen, maar je bent er steeds geweest als de sneeuw zilveren

schaduw die naast me wandelde en arm in arm liep met mijn schaduw.

 

Logica heeft geen plaats meer in mijn hart wanneer ik eindelijk terug in

je ogen kijk, je streelt mijn wang en ik voel de jaren van me af vallen als

een ballast dat me niet alleen jouw ontnam maar het hoofddeel van mijn ziel.

Ik sluit mijn ogen en ik voel de druk van je lippen en de smaak van jasmijn in

de kennis dat wanneer ik ze terug open je er niet zal zijn, of toch?…

Gevallen engelen vallen niet, ze komen enkel hun tweede helft halen.

 

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *