In het verborgen kristallen paleis valt de laatste traan uit de ogen van
de elfen maankoningin, haar sterrenstoftoga vangt de zilveren stralen
op en laat haar een laatste maal glinsteren in het licht van de hoop.
Met een snijdende beet op haar volle onderlip en een onzichtbare
zucht weet ze dat deze laatste traan het laatste elixir was van de ziel,
die bij elk verdrietmoment opdroogde in absolute wanhopige onmacht.
De geheime eeuwige ziel werd langzaam geaffilieerd door woorden,
daden en niet ingeloste dromen die leefden op je kronkelig levenspad.
Op het zwart marmeren altaar van de tijd, beeft de hogepriesteres van
Luna nu voor je omdat er bijna geen inkt meer is die je levensverhaal kan
voeden, afscheid nemen is de pen neerleggen voor altijd en eeuwig.
In een vintage glimlach laat ze nog eventjes de glorie van de eerste ontmoeting
herleven in de schaduw van de naderende dood, waardigheid is de mantel
die men krijgt op het einde van de rit, de deliberatie van de ultieme wijsheid.
In een laatste traan ligt de basis van nieuwe verhalen met nieuwe gezichten,
wanneer het paleis tot een ruïne zal volgroeien zal je naam nog klinken tussen
de pilaren en nog steeds de zegen ontvangen van de zilveren bol in het universum.
Liefde kan wel eens verdwalen, maar sterft nooit…
Foto: Pixabay – rechtenvrij.
