Vale

Vale

Tranen breken het timbre van mijn grauwe stem, moe en futloos,

de watervallen achter mijn oogkassen lijken eindelijk op te drogen

in de woestijn van mijn angst, en de oase van de laatste hoop.

Palmbomen beven boven het zeldzame water die de weerspiegeling

is van mijn jeugd, de oude polaroid foto die langzaam overgaat tot

zonnegeel met kreuken die parallel lopen met de rimpel op mijn

vermoeide gezicht, de dag is ontzettend heet, de nachten koud,

net als je gedachten nu, gehaast om te leven en daardoor vergeten

de mooiste momenten in te ademen als een bron van inspiratie.

 

Zorgen veroveren mijn gedachten als eindeloze rijen van getrainde

draken die met woorden vuur spuwen en met daden mijn burcht

laten afbrokkelen tot de ruïne die mijn leven nu is geworden.

In mijn wachttoren scheurt de vaandel meer en meer door de wind,

de witte kerkuil probeert tevergeefs me te wekken omdat het

einde voelbaar is aan de horizon, er kunnen maar zoveel slagvelden

zijn tot de stilte alleenheerser wordt van lege steden en verlaten

straten, in de analen van mijn geheugen, onbezongen door minestrelen

en gretig gegeten door de narren die nu de gouden troon opeisen.

Legendes sterven omdat nieuwe helden en prinsessen bestaansrecht

krijgen in het grote levensboek waar mijn naam nu sneuvelt onder het stof.

 

Foto: Pixabay/rechtenvrij.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *