Op de oever van de vrouwelijkheid
kijk je met meisjesogen hoe de dag
zichzelf vermoordt in fatale herhaling.
Enthousiast als de kracht die in je jeugd
verscholen ligt, wacht je,
op de dag dat de zon zal opkomen
in je leven, het uur waarop alles
helderder zal zijn dan de kristalrivier.
Met liefde sta ik aan je zijde,
dankbaar omdat onschuld en schoonheid
nog verenigbaar zijn in een
lichaam van een ontluikende vrouw.
© Thalmaray
