De vleugels van de dood

De vleugels van de dood

De vleugels van de dood kunnen me net niet meer raken

sinds je naam werd opgegraven in de ruïne van mijn bestaan.

Op de oude hiërogliefen die gegrift staan op de tempeldeuren

van mijn hart prijkt je naam als mijn catacombe sleutel dat

de wereld niet kan aanschouwen in totale verslagenheid.

Met het uitspreken van je bevallige naam beval ik eens te meer

de zwarte raven om voor je te zorgen in de wachtkamer van Anubis.

 

De vleugels van de dood kunnen me geen antwoord meer bieden

op de vraag waarom je blik niet rust op mijn ziel, je hand niet op

verkenning gaat tussen mijn bebloede vingers , en je lippen

niet stranden op mijn perkamenten gezicht verminkt door

de onzichtbare tranen omdat ik nooit heb kunnen afscheid nemen.

 

De vleugels van de dood moeten wijken voor Horus die me tot

in het inferno van mijn geheugen, de fatale dag doet herleven.

In je ogen was ik de getuige die het vuur zag doven terwijl je

laatste adem de drager was van mijn naam, zacht en geruisloos

als een celestijnse kus dat ons verbond sloot in de Koningsvallei.

Je mag dan wel nu aanwezig zijn achter het zwarte gordijn,

je hebt me nooit verlaten, in de laatste kus verhuisde je naar mijn

ziel en bloed, priesteres van mijn hart, Aeternum vale.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *