Desperationis
Desperationis

Desperationis

Je besloot je zwartkleurige pupillen nog eenmaal te openen

in de zee van de eenzaamheid omdat mensen je tranen niet

meer zouden zien en je de eer aan jezelf kon houden omdat

je verdriet uitgeprocedeerd was en je eb en vloed niet meer

onder controle had, de dam die je rond je persoon zo zorgvuldig

had gebouwd met herinneringsbakstenen vertoonde nu scheuren

zoals de groeven en de rimpels in je gezicht, die de eretekens

waren uitgereikt door je karakter en verloochend door de massa.

 

Onder de dom waar enkel mooie mensen tellen snoof je nog

eventjes de warmte op van de eerste zomer zonnestralen, prikken

zoals miljoenen naaldjes die nog een poging ondernamen om je

te troosten in de grijsheid van je meest onderdrukte gedachten.

In een tweede natuur droom zag je nog rijkelijk in je verbeelding

een hoofdstuk van een verhaal die als een oud Romeinse mozaïek

pas jaren later de appreciatie zou krijgen wanneer het zand des

tijds eindelijk zou plaatsmaken voor misschien wel een kind

van de goden, in de faling van het afscheid nemen ligt spijt.

 

 

A.I. Afbeelding: Thalmaray.

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *