De dagen toen mensen engelen konden betalen met hun tranen is voorbij,
voor zij die het nog niet weten, mensen zijn moe en ergens in een oorlog
van volkeren kijkt een man naar de glinstering van de zon die weerspiegelt
in de dolk die net zijn lichaam doorboorde in de waanzin der laatste tijden.
De dagen rijgen zichzelf aan elkaar als een ritssluiting welke hapert door
de idiotie van wetten, liefde was de illusie die nu als een veel te lang
gedragen pleister langzaam zich losweekt van de zielen der mensen, in
iedere seconde sneuvelt er een kinderwens en zien vermoeide ouderen
de film van hun leven waarvoor ze deze betaalden met bloed en tranen.
De dagen dat je naast me ademde in het ochtendrood van de zon, zijn
voorbij en in de rouw van de realiteit, draag ik mijn leven en dromen
ten grave omdat je alleen in de deze wereld komt en alleen de inventaris
maakt van je dagen, in een video zie je, je eigen verhaal passeren als
een snelheidstrein: gezichten, namen, verhalen, geen tranen meer,
krediet is niet eeuwig, een mens ook niet als denkt hij eerst van wel.
Mors ultima ratio
