In je ogen liggen de verloren werken van Da Vinci en je stem
verbergt de aroma’s van de wereld in een symfonie die met
Stradivarius strelingen mijn ziel kalmeert in het stof van de
eenzaamheid die zich nestelt in de kroonslagaders van mijn hart
Het timbre van je stem leert mijn ziel dansen op de fluwelen hoofdkussens
terwijl bewegingen van je ranke lichaam mijn geweten in slaap
wiegt op de perkament achtergrond van mijn innerlijke horloge.
Op de tonen van de laatste dans komt het besef dat de sterren
ooit slapen ook in de duistere schaduwplekken van het heelal.
Je blik die me langzaam opsoupeert in het aperitief van de verwachtingen
nestelt zich op mijn gezicht om de geheime deur te vinden naar mijn ziel.
Jij bent de engel die mijn glazen hart heeft opgevangen in satijnen kussen
en de fissuren van mijn geest dicht als de stukadoor van onze Sixtijnse
kapel, tergend traag wachtend op de Celestijnse zegen van de kosmos.
Foto; Pixabay rehctenvrij.
