In Memoriam

In Memoriam

Minuscuul traag ontwaak ik in de omslag van een duistere nacht

en mijn gedachten staan op voor jou, waar ben je nu, je ligt niet

in het verlengde van mijn leven en hoofdkussen, je parfum is net

als de morgendauw een sublieme verschijning die weer verdampt

door de zonnestralen die mijn pijn fileert met stralen die als scalpels

proberen om de herinneringen in snel tempo te doen vervagen in mijn brein.

 

Maximaal verlangen is mijn ontbijt aan de tafel van opportuniteiten,

niet naar een andere smaak, maar naar dat wat mijn ziel blindelings

lijkt te herkennen als de vertrouwde verleidende geur, zoals die van

koffie die de nacht terzijde duwt om een nieuwe dag te branden

en met een verslavend aroma en me te behoeden voor de eenzaamheid.

 

Seconden lang denk ik na en lijk ik je naam te horen in de eerste bries

die voorzichtig de grenzen van mijn bewustzijn aftast, voor mijn ogen

zie ik je gezicht vergrootglashelder en het gemis aan je aanraking

treft eventjes de roos van mijn ziel, vanaf nu zullen de nachten en dagen

nooit meer hetzelfde zijn, de navelstreng tussen onze harten lijkt nu

doorknipt, en toch is er je schaduw die over me waakt, zoals mijn hart

nog steeds visitaties maakt naar de geheime kamers van je ziel.

 

Foto: Pixabay – rechtenvrij.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *