Ogen

Je ogen waren sarcofagen die het licht opzogen en ze gevangenhield

in de amber kleur die de mysteries van de liefde bewaakten met een

sensueel lichaam die zich verplaatste door mijn geest als een ree die

opgeschrikt werd door de tonen van onze aarzelende hartritmes.

Handbewegingen hielden mijn aandacht gevangen in een trilling die

doorheen mijn lichaam reisde als een zaligmakende ontvlambare koorts.

Je stem was de veerpont waarop mijn zinnen en lusten passagiers

waren naar de waterval van vernieuwde extatische openbaringen.

Je ogen waren de lichtbakens die de nevels van het verleden fijnsneden in

repen van irrelevantie, de gidsen die mij leven gaven in een dimensie die

embryonaal bleef groeien tot een navelstreng tussen onze geesten.

In de sensualiteit van je bewegingen lag een dans die enkel wij konden

beleven in een koortsachtig gevoel die tintelde op de strelende

aanraking van onze huid, de omhelzing van onze handen was de

zegel op een zijden perkament van de eeuwige tijd en onbeperkte trouw.

Je ogen waren de gidsen die me meenamen naar een land van extase,

een wuivende lagune in een koraalrif van mensen die hard waren als

steen, je lichaam was de atol van mijn gestrande gedachten, een vuur

dat eeuwig zou branden tot vandaag, aangewakkerd door de herinnering

aan een nacht waarin alles veranderde, de bewustwording van het hoger doel,

de symbiose tussen onze lichamen en onze zielen, gepleisterd en gesterkt

in de gedachte dat je ogen, als jachtvalken mijn hart bewaken tot de dood.