Phoenixzielen

Phoenixzielen

In de ijlheid van de wintermorgen herinner ik me nog

alsof het gisteren was, hoe je me aankeek en er in je ogen

bruggen werden gebouwd over twee werelden heen.

In de heerlijke aromatiserende kracht van je ogen zou je

voor altijd mijn wilde orchidee blijven, ongetemd, als

een indringende moessonregen die op mijn huid kleefde

om me nooit meer te verlaten, een onzichtbare tatoeage

die nu een litteken is welke ik met trots draag.

 

Sinds je bent heengegaan op die besneeuwde dag,

viel je blik in duizend stukken op de vloer van mijn ziel.

De bloeddruppel die onwennig langs je mondhoek op

het witte sneeuwtapijt uit elkaar viel, was de laatste

korrel in de zandloper van ons gestolen verhaal.

De chaotische stilte en de nostalgie in je ogen

verwarmden me een laatste keer in een kille agonie.

 

In de ijzige kilte van mijn dagen voel ik nu in iedere vlok van

sneeuw de tinteling van je subtiele fluwelen aanraking.

Zoals je eens lachend zei, we waren phoenixzielen,

ons vuur is enkel bevroren door de dood en we dolen

in een kristallen doolhof van tijd, omdat ijs en

water eeuwig één zullen blijven, ik hou van je voor altijd!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *