Requiem van een lotus

Requiem van een lotus

Terwijl de Yangtze rivier aan het bloeden is probeer ik krampachtig

tranen op te vangen die ontsnappen uit je prachtige kijkers, de

zwaarte van de dagen wegen op je schouders en je ogen versplinteren

tot gebroken spiegels zodat je ziel gevangen zit in de kerkers van je leven.

 

Je kijkt me aan alsof je het geheim van de kosmos al hebt kunnen inkijken

en ik weet dat je hart de talisman is die mij steeds heeft gevolgd als

een klevende schaduw, een verstekeling op de rivieren van mijn

bloedstroom om bij me te zijn in mijn dagen van helse duisternis.

 

Wanneer de geluiden van het woud verstommen na een irreëel bevel

weet ik dat je katana niet meer zal strijden in de arena van mijn leven.

In een onuitgesproken afscheid lees ik mijn biografie in een tempo

dat de tijd niet lijkt te bevatten, afscheid is een nooit helende wonde.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *