Sarcofaag van mijn leven

In de sarcofaag van mijn leven, ligt je beeltenis

omgeven door het parfum van de laatste spijt.

Als reiziger in de verkeerde tijd, zoek ik nog altijd

en immer naar de pagode van de innerlijke zucht.

Mijn hart speurt naar de drum van je hartslag,

in een verkeerde plaats, het besef dat onze tijd

nog niet is herrezen als de gouden feniks, is

de martelpijn der eeuwen, ieder vezel in mijn

lichaam, beeft als een mozaïek, bij de gedachte

aan je zijden aanraking die mijn geest kon temmen

als de waterval die leven schenkt in de stille rivier.

In de troosteloze orchideeën velden van mijn geest,

zoek ik in de roes van melancholie malaria naar enig

spoor van je in dit schaduwleven, welke sluimerend

als de nacht zich verder sleurt in een tijdskooi van

heimwee naar de belofte der zijden eeuwen.

De herinnering aan je is de vrucht die gretig dagelijks

wordt gegeten door mijn geest, mijn onzichtbare tranen

het elixir dat je terug tot leven zal wekken op een

bed van witte lotusbloemen, je aanraking zal het

teken der hemelen zijn, die mijn marmeren gelaat

zal verwarmen tot alles wat we zijn, één voor altijd.