Terwijl het toetsenbord van de piano blijft ademen in noten van nostalgie,
beklimt mij het gevoel dat je aanwezig bent in de kamer die kaarsverlicht
de contouren van de nacht probeert te schilderen op het palet van mijn
memorie, die krampachtig probeert je te bannen uit mijn zilte geheugen.
Als een zoetzure lekkernij weet ik niet wie er eerst zal toehappen, de
charmante duivel in mij of het engeltje die de laatste tijd op pensioen lijkt.
De muziek overvalt me als de Aziatische regennevel van een waterval
in het oerwoud van mijn gedachten en op de oevers van mijn dromen.
Een melodie is die avond niets anders dan een film zonder beeld, de tast van blinde
vingers op de witzwart toetsen als de verkenning van een gezicht in het
luchtledige, tastbaarheid van ijs in de vorm van regendruppels en tranen,
de opstijgende rook van een net gestorven kaarswiek schrijft je naam boven
de open haard en in het aroma van de net ontkurkte wijn proef ik je naam
op mijn lippen, nectar van de gevleugelde die soms vergeten over me te waken.
Muziek uit mijn verleden staat me nu bij in de nocturne gedachten die me
Zoals elke nacht doen denken aan jou, als de zekerheid dat morgen de dag
weer breekt en ik nog steeds je gezicht zoek in de oceaan van mensen,
versteend werp ik een blik naar het knetterende vuur en voel ik heel eventjes
terwijl ik de ogen sluit, je aanraking die zoals vroeger de deken vormt
waaronder ik mezelf kan zijn en waarin ik de slaap tot mij laat komen
in een verdedigende glimlach omdat jij er nog bent en je groeit in mijn ziel.
Foto: Pixabay -rechtenvrij.
