Acantha

Acantha

Iedere letter die ik ooit neerschreef kruipt nu onder mijn huid

telkens ik het licht van de volle maan me laat onderdompelen

in de herinneringen van je aanrakingen die me lieten zweven

tussen de kometen en de sterrennevels van mijn vereenzaamd hart.

De verhalen die ik neerpende hebben nu een eigen leven op papier

en de auteur is nu zelf de verweesde bezoeker in een sage waar zijn

personages de onzichtbare gidsen zijn in een land van tintelingen

telkens ik je naam hoor, je foto voor ogen zie, of je kussen blijf

proeven op het buffet van mijn leven, zilt en zoet, zoals jij en ik.

 

Elke emotie die ik weggaf in mijn schrijfsels zijn nu pagina’s uit mijn

prozaïsch testament, een ode aan de schoonheid die me ten beurt

viel wanneer je in mijn armen viel op desolate stranden onder de

stilzwijgende goedkeuring van de maan, die op ons neerkeek over

de golven die stervend uitrolden voor onze naakte voeten om ons te

zegenen met het schuim van de oceanen, in een teder gebaar van

afscheid omdat elke seconde een eigen leven heeft en een verhaal

is op zich in de bibliotheken van ons leven, ik heb het raden naar

waar je nu bent en of je nog ademt zoals vroeger in complete harmonie.

Onder de sikkelmaan, tuur ik de horizon af naar een teken, ik denk

je te vinden in een oorverdovende stilte, ergens is de tijdzone waar in nu ben.

Amor Verus Nunquam Moritur.

 

Foto: rechtenvrij/Pixabay.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *