De treurwilgen vonden een onmetelijke kracht om zich een laatste maal
te verheffen op de tonen van je stem toen het afscheid naderde en de
zon ritueel harakiri pleegde ten gunste van de zilveren maangodin.
Het einde van de reis was inzicht, de inkt was op, de pen droog, de letters
deserteerden een voor een ons verhaal dat ooit begon in de monding
van een ontmoeting die als een gearrangeerd huwelijk gedoemd was
om te sterven in het ontwaken van de ochtenddauw en de brekende kilte.
In de loopgraven van mijn gedachten nam ik afscheid van je, en gaf ik
je de eigenschappen van een door goden ontworpen parfum, vluchtig,
krachtig en zich parachuterend op de poriën van mijn hart en ziel.
Je woorden catalogeerde ik in een bonte verzameling van momenten die
voor altijd zouden verder leven in de cinematheken van mijn geheugen,
waarbij elke gekregen kus het ticketje was naar een warme knuffel.
Je keek nog heel eventjes om, terwijl je haar zich voortbewoog als
zijdezachte tentakels die nog eenmaal mij wilden uitwuiven in de
kracht van de nacht, de dag verdween en zo wandelde je uit mijn
leven als een toerist die het beste van zichzelf had gegeven, maar nu
als een eenzame boei in een wilde oceaan zich een weg zocht in
onbekende waters, waarin ons verhaal lag in de diepte van je leven.
Geliefden zeggen nooit echt vaarwel want op de sleutelmomenten
van hun stormen zijn schipbreukelingen-herinneringen de anemonen
van hun dagen en nachten, bijna vergeten namen die aanspoelen
op de verlaten stranden van hun desolate en kwetsbare levens.
Adieu.
Foto: Pixabay rechtenvrij.
