Adieu

Adieu

De treurwilgen vonden een onmetelijke kracht om zich een laatste maal

te verheffen op de tonen van je stem toen het afscheid naderde en de

zon ritueel harakiri pleegde ten gunste van de zilveren maangodin.

Het einde van de reis was inzicht, de inkt was op, de pen droog, de letters

deserteerden een voor een ons verhaal dat ooit begon in de monding

van een ontmoeting die als een gearrangeerd huwelijk gedoemd was

om te sterven in het ontwaken van de ochtenddauw en de brekende kilte.

 

In de loopgraven van mijn gedachten nam ik afscheid van je, en gaf ik

je de eigenschappen van een door goden ontworpen parfum, vluchtig,

krachtig en zich parachuterend op de poriën van mijn hart en ziel.

Je woorden catalogeerde ik in een bonte verzameling van momenten die

voor altijd zouden verder leven in de cinematheken van mijn geheugen,

waarbij elke gekregen kus het ticketje was naar een warme knuffel.

 

Je keek nog heel eventjes om, terwijl je haar zich voortbewoog als

zijdezachte tentakels die nog eenmaal mij wilden uitwuiven in de

kracht van de nacht, de dag verdween en zo wandelde je uit mijn

leven als een toerist die  het beste van zichzelf had gegeven, maar nu

als een eenzame boei in een wilde oceaan zich een weg zocht in

onbekende waters, waarin ons verhaal lag in de diepte van je leven.

Geliefden zeggen nooit echt vaarwel want op de sleutelmomenten

van hun stormen zijn schipbreukelingen-herinneringen de anemonen

van hun dagen en nachten, bijna vergeten namen die aanspoelen

op de verlaten stranden van hun desolate en kwetsbare levens.

Adieu.

 

Foto: Pixabay rechtenvrij.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *