Atchara

Atchara

Je lange wimpers waren de drakenschepen die doolden in het

kleurenpalet van je ogen, die de monsters konden temmen

op het tabernakel van de eeuwige zuchten en je goddelijke

gezicht was het monument in de monding van de uitgebluste avond.

 

In een vlinderzucht keek je me langzaam aan in een rustmoment

zoals de schilder die zijn muze binnenlaat via het achterpoortje

van zijn brein, in de steegjes van mijn verlangens in de gelukszolder.

De fonkelingen in je ogen waren onzichtbare steekvlammen die

de  vergeten feniks in mijn hart mond op mond beademing gaf.

 

Je aanraking was het Lazarus-moment van mijn ziel, mijn

lichaam had zijn haven gevonden, mijn hart nam plaats in

de tempel van je ongerepte Vestaalse geparfumeerde elegantie.

Het thuiskomen van mijn lot lag in je handen, in de schaduw van je naam.

Foto: Pixabay – rechtenvrij.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *